Nderimi i premtimit të Krishtlindjes
25. dhjetor e enjte
“Ju do të gjeni një fëmijë të mbështjellë me pelena, të shtrirë në një grazhd” Luka 2:12
Kur shkoi në kishë një mëngjes Krishtlindjeje, një pastor ndaloi për të admiruar skenën e lindjes së Krishtit. Figurat e bëra me mjeshtëri rrinin në një skenë të vogël…barinjtë…dijetarët…kafshët…dhe në qendër, Familja e Shenjtë. Më pas, vuri re se grazhdi ishte bosh; foshnja Jezus nuk ishte aty! Pasi kërkoi gjithë kishën ai thirri pastorin bashkëpunëtor dhe pleqtë e kishës, por ata nuk dinin asgjë. Dukej qartë që foshnja ishte vjedhur. Qetësisht ai i tregoi kishës për vjedhjen, i zhgënjyer që njëri nga anëtarët mund të ishte i përfshirë. “Nëse foshnja nuk kthehet deri në fund të ditës nuk do të bëjmë më pyetje”, tha ai. Por grazhdi mbeti bosh gjithë ditën dhe atë pasdite.
I trishtuar dhe i shkurajuar, pastori doli për të ecur mes rrugëve dimërore. Përpara ai pa Tomin gjashtë vjeçar, i veshur mirë për shak të të ftohtit, duke tërhequr një vagon të kuq me krenari. Duke e ditur se familja e Tomit kishte probleme financiare, pastori u prek nga sakrifica e tyre dhe shpejtoi që të mund t’i uronte Tomit një Krishtlindje të lumtur dhe të admironte vagonin e tij të ri të ndritshëm. Megjithatë, ndërsa po afrohej, ai vuri re se vagoni nuk ishte bosh – Brenda, i mbuluar me batanije për ta mbrojtur nga të ftohtit, ishte foshnja Jezus! Qetësisht pastori e uli veten afër Tomit. Ai ishte thjesht një djalë i vogël, por mjaftueshëm i rritur për ta ditur se vjedhja ishte e gabuar. Pastori ia bëri të qartë këtë ndërsa fëmija po dëgjonte; sytë e tij u mbushën me ato që pastori mendoi se ishin lotë pendese. “Por pastor,” tha djali, “Nuk e vodha Jezusin. Nuk ishte fare ashtu. Unë i kam kërkuar prej vitesh për një vagon të kuq për Krishtlindje – dhe i premtova se nëse do ta merrja një, do t’i bëja Atij xhiron e parë”.
